Schreeuwen

Hoe lang kun je de telefoon van je oor afhouden, om het geschreeuw niet te hoeven aanhoren? Het was elke keer weer een aanslag op je uithoudingsvermogen. En geduld, om meneer te laten uitrazen. Want voordat hij eerst het nodige aan frustraties geuit had, was er geen doordringen aan.
En frustraties waren er genoeg. Meer dan genoeg. Veel te veel. Zijn vrouw was kwetsbaar, had vaak zorg nodig in een instelling en was dan langere tijd van huis. Hij stond er dan alleen voor om hun kindje te verzorgen en de boel in huis op orde te houden. Ze hadden al een flink verleden achter de rug, met verhuizingen, opnamen en naar ik vermoedde wat sores met justitie. Het was geen lieverdje. Maar hij deed zijn best; ze moesten en zouden hier gaan slagen. Voor henzelf en voor hun kindje. Maar dan moesten die buren niet dwars gaan liggen! Eerst was het prima gegaan, maar enige tijd geleden hadden ze elkaar misgepraat en sindsdien waren ze in staat van oorlog met elkaar.

Hij pikte het niet als ze achter zijn rug om kwaad spraken over hem en zijn gezin. Hij hoorde het altijd weer, viavia. Of doordat jeugdzorg op z’n dak werd gestuurd. Terwijl hij er alles aan deed om zijn kind goed te verzorgen bij afwezigheid van zijn vrouw. En als zijn vrouw thuis was konden ze het helemaal niet hebben dat de buren hen uitdagen; met roddels achter hun rug en gesmoes met andere omwonenden in hun gezichtsveld. Want dan had hij ook nog wel het een en ander over hen te melden!

Het ging van kwaad tot erger, want beide partijen deinsden niet terug voor scheldpartijen, dreigementen en fysiek geweld…

Na een incident waarbij het daadwerkelijk tot een handgemeen kwam, was meneer bijna niet meer te houden. Er moest nu echt iets veranderen! Een letterlijke schreeuw om hulp!

Alle betrokken instanties zaten ook met de handen in het haar. Bij een adhoc geregeld groot overleg werd besproken dat er iets moest gebeuren. Maar niemand had machtsmiddelen om iets af te dwingen. Er was te weinig dossier om vanuit de verhuurder iets te doen, er was onvoldoende strafrechtelijk bewijs om via politie actie te ondernemen, alle mogelijke hulpverlening was al ingeschakeld.

We kozen voor het gesprek, door de twee partijen die nog een heel klein beetje druk konden uitoefenen: politie en verhuurder.

Samen met de wijkagent maakte ik een afspraak met meneer. Hoewel zijn eigen aandeel in de problematiek ook fiks was, hadden we de indruk dat het wel de partij was waar nog het meeste te behalen viel qua gedragsaanpassing. Het werd een goed gesprek; meneer vond het prettig dat we de tijd namen om hem aan te horen. Hij had zo vaak het idee gehad dat er niet naar hem geluisterd werd. Dat hij niet serieus genomen werd vanwege zijn verleden. Hij was instinctief letterlijk gaan schreeuwen. Nu kon hij rustig zijn verhaal doen.

Wij konden hem wijzen op zijn aandeel in de situatie, zijn zwakke punten benoemen. Er was ruimte voor het benadrukken van sterke kanten in zijn gedrag, voor advies over hoe deze sterke kanten te gebruiken om de situatie zelf in de hand te houden.

Het bracht rust en vertrouwen in de toekomst, ook al konden we geen directe oplossing voor de situatie bieden.

Daarna heb ik meneer nooit meer schreeuwend aan de lijn gehad.

(Uit de bundel “Ik kan er een boek over schrijven” van Jacoline Teeuwen, woonconsulent Qua Wonen.)

Jacoline Teeuwen

Uit de bundel “Ik kan er een boek over schrijven” van Jacoline Teeuwen, woonconsulent Qua Wonen.