Onsjes moed verzamelen

Hendrik B. werd op pad gestuurd door zijn vrouw om een nieuwe woning te ritselen. Want het gaslek in de huidige woning was – volgens hen – dé reden dat zijn vrouw een miskraam had gehad. Dat mocht natuurlijk niet nog een keer gebeuren. Dus stond hij onaangekondigd in vol ornaat destijds in ons kantoor aan de Zijlweg.

‘’Hendrik B. is er’’, meldt de receptie. Zodra zijn naam valt, staan bij sommige collega’s de haren recht overeind. Hij wordt gezien als een sociaal zwak en daardoor moeilijk mens, die fysiek geweld niet schuwt. En die al heel wat vaker de gemoederen heeft beroerd binnen ons kantoor.

Kortom: Hendrik is er weer! Wat moeten we doen?!

Els weet wat haar te doen staat. Om te beginnen nooit overvallen met een directe boodschap. Eerst luisteren, dan de feiten uitleggen. Daarnaast: ruimte geven. Letterlijk en figuurlijk. In de spreekkamer lijkt dit te werken. Els legt uit dat zo maar een nieuwe woning geven niet aan de orde is. Sterker nog, daar kan geen sprake van zijn. Hendrik lijkt er begrip voor te hebben, en verlaat het kantoor.
Echter dat is van korte duur. Eenmaal buiten draait hij zich om en rent terug. Beukend op de ramen en deuren roept hij woest uit: ‘’Je hebt mijn kind vermoord!!!’’
Hij gaat behoorlijk door het lint, en wat doe je dan?!

Els spreekt hem aan en vraagt hem weer naar binnen te komen. Een risicovol besluit?
Wanhoop en woede stralen van hem af. Het is geen pretje hem daar zo te zien staan. Het raakt Els en ze moet heel wat onsjes moed verzamelen om zich te wapenen tegen zoveel geweld. Toch pakt ze door. Hoopt van harte dat haar natuurlijke overwicht z’n werk doet, net als haar empathische vermogen en begrip. En dat gebeurt. In een split second schiet er door haar heen wat er aan de hand is, en ze zegt tegen hem: ‘’Ik begrijp waarom jij je zo voelt en zo doet. Jij krijgt er zo thuis flink van langs dat het je niet is gelukt’’.
Raak!

Hendrik breekt en de aap komt uit de mouw. Hij is inderdaad op pad gestuurd met de boodschap: Een ander huis en anders kom je er niet meer in!
Vanuit dat machteloze gevoel kwam de woede naar boven. Toen dat ‘’eruit’’ was, voelde hij zich opgelucht. Hij werd rustig en verliet ons kantoor met een grote zwaai en de opmerking: Meiden!

Op kantoor moest iedereen even bijkomen van de orkaan die net had gewoed….