Het is volle bak bij de ‘show’ van het huis. Zeven mensen waren uitgenodigd voor de bezichtiging, maar minimaal het dubbele aantal staat nu in de woonkamer. Het is niet alleen vol, maar zeker ook druk. Er wordt wat afgekletst. Vooral door een opvallend groepje Marokkaanse vrouwen. Ze blijken bij elkaar te horen, familie te zijn. Moeder is met haar 4 dochters en alle (!) kleinkinderen naar de show gekomen. Moeder spreekt geen Nederlands. Daarom nemen de dochters het woord. Allemaal, en net niet tegelijk.
Er komt een regen van vragen heen over de verhuurmakelaar voor de bezichtiging van dit huis. Moeder blijkt een medische urgentie te hebben, dus de dochters willen het naadje van de kous weten. Het is een vrolijke kakofonie van woorden. De verhuurmakelaar doet met een glimlach op zijn mond zijn best ze allemaal te beantwoorden. Hij ziet er de humor wel van in, en dat breekt het ijs nog verder voor de dames. Het gesprek loopt dan ook soepel. Een week later is de bezichtiging van het huis van de moeder. En het toeval wil dat deze verhuurmakelaar ook daar de bezichtiging voor zijn rekening neemt. Hij ontmoet daar niet alleen de moeder, de dochters en de kleinkinderen, maar hier is ook de zoon. De familie was compleet. Een hecht en gezellig stel. Na de bezichtiging wordt hij uitgenodigd voor een kopje thee en komen de verhalen pas echt los. Moeder blijkt onlangs gescheiden, vertelt de jongste dochter. Ook nu nam vooral zij het woord. Vader blijkt een zeer strenge man te zijn, die zijn vrouw min of meer het contact met de buitenwereld verbood. Dat ging zo ver dat de vrouw na al die jaren in Nederland nog steeds geen woord Nederlands spreekt en daardoor voor veel zaken afhankelijk is van haar kinderen.
Dochters en zoon gunnen de moeder haar geluk. Vandaar de betrokkenheid bij de bezichtiging van het nieuwe huis, vandaar de aanwezigheid in het oude huis en vandaar de open gesprekken met de verhuurmakelaar over de situatie. Ze willen het graag anders voor haar. En hebben bij de eerste bezichtiging ervaren dat hij daarvoor open staat. Toen is er al een klein bandje gesmeed, dat tijdens het drinken van de thee verder groeit. De verhuurmakelaar blijft luisteren. En de verhalen blijven komen, net als de vragen. Eentje ervan luidt: Hoe kan moeder zo snel mogelijk deel nemen aan het sociale leven? Die vraag is makkelijk te beantwoorden vindt de verhuurmakelaar: Zo snel mogelijk de taal leren! Daar waren ze het unaniem mee eens. Maar hoe dan?! Hij vertelt ze over Dock en de taallessen die daar worden gegeven. Gewoon om de hoek! Het blijkt een gouden tip voor de familie en ze gaan er zeker kijken. De verhuurmakelaar neemt zijn laatste slokje thee en wordt uitgeleide gedaan door de hele familie met de woorden: Ontzettend bedankt. En zijn blij. Omdat hij naar ze bleef luisteren. Ondanks het feit dat ze bij de eerste show met z’n tienen voor zijn neus stonden. Omdat hij naar ze bleef luisteren, ook al was de tweede bezichtiging al afgelopen. En moeder, die kan met haar nieuwe leven beginnen.
Erik Luyf
In dienst vanaf…