De dame van het dierenrijk

De dame van het dierenrijk noemen de buren haar in het begin nog vriendelijk. Maar dat is voordat het klachten gaat regenen en Petra vanuit Pré Wonen op huisbezoek gaat. Als ze eenmaal binnen is, begrijpt ze waarom. Tientallen katten en honden begroeten haar uitbundig. Een dikke laag vastgekoekte dierlijke uitwerpselen op de vloer, overal voederbakken, een kakofonie aan geluiden en een ondraaglijke stank. Het is een bizar schouwspel, en dat in een gewone rijtjeswoning.

Onder de vlooienbeten


Petra is van harte welkom, maar een normaal gesprek voeren met de dame is ondoenlijk. De trouwe metgezellen bemoeien zich in alle toonaarden met de ontmoeting. Opdringerig springen de honden om haar heen, en klimmen de poezen op haar schoot. Het gemiauw en geblaf is niet van de lucht, een orkest zonder dirigent. Onder de vlooienbeten en met de scheuren in haar broek ontvlucht ze deze beestenboel. Dat de buurt niet heeft overdreven, dat is haar duidelijk. Er moet iets gebeuren.
Iedere ochtend, voor het krieken van de dag, begint de dame met het uitlaten van de 32 honden. Ze doet dat in groepen van vier. Dat betekent urenlang uitzinnig geblaf, van dieren die genieten van hun uitje. De rest van de dag zitten ze immers binnen, gegijzeld door de liefde van hun baasje. Ook daar gaan ze trouwens tekeer. Om de overlast voor de buurt te verzachten, geeft ze haar dieren soms slaappillen. Niet dat dat helpt. Het janken gaat over in slow motion, als een vastgelopen schreeuw.
De klachten van de buurt nemen snel toe. Het oorverdovende lawaai en de enorme stankoverlast in een straal van 100 meter om het huis eisen hun tol. Mensen kunnen er niet van slapen. En uiteindelijk het geduld niet meer opbrengen. Ingeroepen hulpverleners staan machteloos tegenover de situatie. De buurt eist een oplossing. Een oplossing die moet komen van Pré Wonen.

Onverdraaglijke pijn

Een fijn thuis voor iedereen. Dat is de missie van Pré Wonen. Dat kan dus niet betekenen dat je 32 honden, 40 katten en een oudere dame op straat moet zetten. Maar liefst tien professionals worden erbij gehaald om mee te denken. Het leidt tot vele ideeën, maar de oplossing blijft uit. De wanhoop in de buurt neemt toe en Pré Wonen besluit het probleem aan de rechter voor te leggen. Een noodgreep.
De belangstelling in de rechtszaal is groot, de spanning duidelijk voelbaar. De rechter weegt, wikt en beschikt: de dame mag in de woning blijven wonen, met maximaal 2 honden en 3 katten als huisdier. Per maand zal er een aantal honden en katten weggehaald worden. Iedereen in de zaal is opgelucht. Wat de dame ervan vindt, weet niemand. Zij is zelf niet aanwezig. In de veertien maanden die hierop volgen, worden elke maand opnieuw 2 honden en 3 katten uit huis gehaald. En elke keer als de dame uit haar schare viervoeters moet kiezen, schreeuwt ze het uit. Pure pijn die die door merg en been gaat bij Petra, haar collega’s en de mensen van de dierenambulance. Alleen door de dame te negeren en hun eigen gevoel uit te zetten, kunnen ze hun werk doen. De buurt is blij dat de overlast afneemt, maar niemand weet hoe ze de dame kunnen helpen. Als de pijn onverdraaglijk is geworden, maakt zij een einde aan haar leven.

Geen happy end

De zaak opgelost, de rust wedergekeerd. Maar een happy end is het niet. Petra en de mensen in de buurt denken nog vaak aan de dame van het dierenrijk. Wie nam het voor deze mevrouw op, vraagt Petra zich af. Als je verantwoordelijk bent voor het wonen van meerdere mensen, moet je soms pijnlijke beslissingen nemen. Maar was er écht geen andere oplossing? Was het beter geweest als alle dieren in één keer waren weggehaald? Of als de dame niet gedwongen was geweest te kiezen? Wat kunnen we hiervan leren voor de toekomst?