Ans is een kleine dame, net aan 1.50 meter lang en bijna 80. Ze woont al zo lang ze zich kan herinneren in het sloopcomplex. Vroeger met haar vijf kinderen, maar die zijn natuurlijk al lang het huis uit. De leegte die dit achterliet, heeft ze gevuld met spullen. Nepbloemen, poppen en een ongekende hoeveelheid prullaria van rommelmarkten en kringloopwinkels. Haar verzamelwoede heeft in de loop der jaren extreme vormen aangenomen. Haar huis is schoon, maar voller dan vol. En Ans weet zich geen raad nu haar woning gesloopt gaat worden. Sinds ze dat heeft gehoord, durft ze de deur bijna niet meer uit. Haar buren zijn al vertrokken naar de aangeboden wisselwoning. En ze weet dat ze ook moet. Maar ze wil niet. Ze kan het niet. Ze gaat niet.
Marieke is bewonersbegeleider van het te slopen complex Ze weet dat er al drie keer een collega tevergeefs bij Ans aan de deur is geweest. Dat Ans thuis was, maar niet opendeed. Daarom is ze blij als ze haar op het spreekuur ziet binnenkomen. Ans blijkt een volkse vrouw die geen blad voor de mond neemt en direct zegt wat ze te zeggen heeft. Marieke luistert vooral. Ans is niet gek, ze weet dat ze ziek is. En eigenlijk zo bang. Marieke wint haar vertrouwen met oprecht begrip en respect. Ze belooft Ans dat ze alles op alles gaat zetten om ervoor te zorgen dat álle spulletjes bewaard kunnen blijven.
Het is een eerste stap, het begin van een jaar intensieve begeleiding. Marieke helpt Ans om aan het idee te wennen. Ze regelt een container voor opslag bij een bedrijf gespecialiseerd in opslag en kamer voor kamer, schuur voor schuur wordt de woning leeg gemaakt. Als eindelijk alle spullen zijn verhuisd, is Ans er ook klaar voor. Want Marieke hield haar woord, en zo ook Ans: in december levert ze haar sleutels in en laat ze haar huis achter. Leeg, maar met een gerust hart.
Yvonne van der Voorn
In dienst vanaf…